ვანესა

by MaDaM FisuNiA

მაშინ, როცა ჩემს ირგვლივ კარგი არაფერი ხდებოდა და ყველაფერი მძულდა, ფრთამოტეხილი ღამურა ვიპოვე და ვიშვილე.
ზუსტად მახსოვს, ზამთრის თვე იყო, საღამო, მაგრამ ზამთრისათვის შეუსაბამოდ თბილოდა. ამ ქალაქში ხომ არაფერია კანონზომიერი? ხალხი ამბობს რომ უყვარს ქალაქი, მაგრამ დაუფიქრებლად ყრიან ნაგავს, ჭრიან ხეებს, დადიან გაუმართავი ავტომობილებით, საღამოს კი- სუფრაზე დიდ, ცრემლით გაჟღენთილ ყანწს სულმოუთქმელად გამოსცლიან ხოლმე პატრიოტიზმით აღსავსე გულისამაჩუყებელი ტექსტებისა და ლექსების ფონზე. თუ სინდისის მატლი ნებას დართავთ და ალკოჰოლსაც საკმარისი რაოდენობით შეიწოვენ შეიძლება „ჩემო თბილის ქალაქოც“ დასჭექონ.
„მარაზმი.“

…და , სწორედ იმ უჩვეულოდ თბილი ზამთრის საღამოს, ჩვეულებრივ ფიქრებში გართულმა და საკმარისზე მეტად მთვრალმა, ვიპოვე ფრთამოტეხილი ღამურა. ვანესა დავარქვი, თუმცა სქესი არ ვიცოდი, მკაცრად მწამდა რომ გოგო იყო. მინდოდა ყოფილიყო.
შორიდანვე შევნიშნე ლამპიონის მბჟუტავი სინათლის ცენტრში რაღაც რომ ფართხალებდა. ფეხს ავუჩქარე, თითქმის ჩამწვარი თამბაქოს ღერი ურნისაკენ გავისროლე, მაგრამ ასცდა. მიახლოებამდე ფიქრის ჭიები აქოთქოთდნენ ტვინში:
„ჩიტი?!“
„ჰმმ, ამ დროს?“
„არამგონია…“
„პოლიეთილენის პარკი იქნება…“
„ან რამე ნაგავი, ამ ქალაქში ყველაფერს ნახავ…“
„ყველაფერს, ჩიტის გარდა…“
„იქნებ , გადამფრენი ფრინველია, ჯარს ჩამორჩა, ჩვენი ქალაქის „სუფთა ჰაერმა მოხიბლა“ და მიწას დასცა?“
„ვინ იცის?“
„არა, ზუსტად ვიცი, ფრინველები ჩვენს ქალაქს არ გადაუფრენდნენ…“
„შემოვლითი გზები უჯობთ… იციან, გრძნობენ!“
„ნაგავს?“
„საფრთხეს!..“
„მგონი, მართლა ჩიტია…“
„არა..“
„ღამურა!“
„ო, ღმერთებო! ღამურა…“
პირველი გრძნობა, რომელიც მომეძალა ზიზღი იყო.
„ღამურა!“
„ის ხომ საზიზღარი, სისხლის მწოველი არსებაა?“
„ვამპირი!“

„ჰმმ, როგორ შემეძლო სიამოვნება მიმეღო სიკვდილმისჯილი არსების ყურებით?!“
„ფაქტია, რომ შეგეძლო, შენვე აღიარე, უფრო მეტიც ეს სიამოვნებას გგვრიდა… მაამებელი, თბილი ჟრუანტელი გივლიდა სხეულში, შენი მონსტრი კატა რომ აწვალებდა პატარა, უსუსურ თაგუნიას და ბოლოს… ბოლოს ხომ იცი რასაც უკეთებდა? ოჰ ღმერთებო, როგორ შეგეძლო, ამ სცენაზე გულიანად გეცინა?“
„არ ვიცი…“
ფრთებიანი თაგუნიას წინ ჩავიმუხლე და ვიგრძენი, როგორ დაიბლარა გარემო. ყელზე რაღაც დამაწვა და საბოლოოდ აფეთქდა.
მორჩა. სამყაროზე გადაკრული ბლარი გაქრა, მე კი — ვტიროდი.
„რამდენი ხანია არ მიტირია, რა სასიამოვნო შეგრძნება ყოფილა ღაწვზე ცრემლის ჩამოგორება და იმის განცდა, რომ გული გაქვს…“
ფრთამოტეხილ არსებისაკენ ხელი წავიღე, შევყოვნდი…
„ვამპირი…“
„ვამპირები არ არსებობენ…“
„რომ არსებობდნენ, მათი საყვარელი ცხოველი იქნებოდა.“
„თუ ფრინველი?“
„არ ვიცი, იქნებ … პარაზიტი?“
„რომ არსებობდნენ, ადამიანების სისხლით დაიწყებდნენ კვებას…“
„რომ არსებობდნენ, მენდომებოდა ვამპირობა…“
„მენდომებოდა მყოლოდა საკუთარი ღამურა…“
„გოგო ღამურა, რომელსაც როზმარის ან რამე მსგავს „ვამპირულ“ სახელს დავარქმევდი…“
„ვანესა?“
„ვანესა მომწონს, კარგად უკრავს…“
„მაე?“
„ჰო..“
„ვანესას დაარქმევ?“
„რატომაც არა?!“
„იქნებ ბიჭია?“
„მაშინ, მოფერებით ვასოს დავუძახებ, თუმცა დარწმუნებული ვარ ვერასოდეს გავიგებ მის სქესს…“

….
პეშვში მომწყვდეული არსების ფრთხიალმა ტვინის მატლებთან დიალოგი გამაწყვეტინა და პირდაპირ ვანესას მივმართე:
-ჰეი, ნუ გეშინია, არ შეგჭამ, არ ვარ ადამიანი…
არაფერი მიპასუხა, მაგრამ საგრძნობლად დამშვიდდა. ცოტა ხნის წინ ვგრძნობდი, როგორ გამალებით ფეთქავდა ჩემს ხელის გულზე მისი სხეული, ახლა კი დამშვიდდა. თითქოს , შვება იგრძნო. საფრთხე ვეღარ დაინახა ჩემში…
მესიამოვნა.
ვანესა თხელი პიჯაკის უბეში ჩავისვი და ვიშვილე. ფრთა მოვურჩინე. შევიყვარე.
მასთან ხშირად ვსაუბრობდი, თუმცა, ეს უფრო მონოლოგი იყო ვიდრე დიალოგი, მომაპყრობდა თავის წვრილ, შავ თვალებს და მისმენდა, პასუხი კი მხოლოდ ერთხელ გამცა, როდესაც ვკითხე, რა გაწმენდდა ჰაერს ხალხის ბინძური ამონასუნთქისგან. მიპასუხა სიყვარულიო.
დიდ ხანს არ უცოცხლია, მაგრამ სიყვარულის უნარი დამიბრუნა. ხალხთან ერთად, ჩემი ქალაქიც შევიყვარე და მისი ბინძური ჰაერიც, რომლის გაწმენდასაც ვცდილობ, ჩემს ეზოში მიწის ნაგლეჯებზე დათესილი მცენარეებით. ახლა, ქუჩაში ბოდიალისას სხვის ნაგავსაც ვკრეფ და საკუთარსაც ურნაში ვყრი.